Nerdesin, şevketli Sultan Hamid Han,
Feryâdım varır mı bârigâhına?
Ölüm uykusundan bir lâhza uyan,
Şu nankör milletin bak günâhına.
Tahkire yeltenen tâc-ü tahtını,
Sınadı bu millet kara bahtını,
Denedi sillenin nerm-i sahtını,
Rahm eyle sultanım dilsuuz âhına!
Târihler ismini andığı zaman,
Sana hak verecek, hey koca Sultan;
Bizdik utanmadan iftirâ atan,
Asrın en siyâsî padişâhına!
Pâdişah hem zâlim, hem deli dedik,
İhtilâle kıyam etmeli dedik,
Şeytan ne dediyse, biz beli dedik,
Çalıştık fitnenin intibâhına!
Divâne sen değil, meğer bizmişiz!
Bir çürük ipliğe hülyâ dizmişiz!
Sâde deli değil, edebsizmişiz!
Tükürdük atalar kalbigâhına.
Sonra cinsi bozuk, ahlakı fena,
Bir sürü türedi, girdi meydana.
Nerden çıktı bunca veledi zina?
Yûh olsun bunlara ham ervâhına!..
Bunlar halkı didik didik ettiler,
Katliama kadar sürüp gittiler.
Saçak öpmeyenler, secde ettiler,
…. külâhına.
Bugün varsa yoksa ……
Şöhretine her kes füzûli dellâl,
Âlem-i mânâda bak ta ibret al,
Uğursuz tâlihin şu kemrâhına!
Sen hafiyelerle dem sürdün ancak;
Bunlar her tarafa kurdu salıncak.
Eli yüzü kanlı bir sürü alçak,
Kemend attılar dehrin mihr-i mâhına!
Çok kimseye vatan şimdi mezardır;
Herkesin belâdan nâsibi vardır,
Selâmete eren pek bahtiyardır,
Bu şeb-i yeldanın şen sabahına!
Haddi yok açlıkla derde girenin,
Sehpâyı kazaya boyun verenin,
Lânet ile anılan cebâbirenin,
Bu, rahmet okuttu en küstâhına!
Milliyet dâvâsı fıska büründü,
Ridâyı diyânet yerde süründü;
Türk’ün ruhu zorla asi göründü,
Hem Peygamber’ine, hem Allâh’ına…
O itler nedense bana salmadı,
Belâlıydı başım, kimse almadı,
Seyirden başkaca iş de kalmadı,
Gurbet ellerinin bu seyyahına!
Velâkin Sultânım, Gavs-i Ekbersin,
Âhiretten bile himmet edersin,
Çok çekti bu millet, murâda ersin,
Şefâat kıl şâhım sen bu halkına…
